Tradycje celibatu sięgają IV wieku, jednak dopiero po pierwszym Soborze Laterańskim, który odbył się w 1123 roku oraz drugim w 1139 roku został on prawnie uregulowany i od tej pory narzucał duchownym wstrzemięźliwość seksualną oraz zakaz posiadania żon. Warto jednak wspomnieć, że ani Pismo Święte, ani pierwotny Kościół nie znały celibatu – jest on bowiem całkowicie świeckim zakazem, dzięki któremu kościół katolicki doszedł do obecnej potęgi. Gdyby celibatu nie wprowadzono, majątek duchownych dziedziczyłyby ich żony oraz dzieci a w efekcie majątek gromadzony przez kościół rozproszyłby się na przestrzeni lat.

Wbrew pozorom kobiety mogą pełnić funkcje kapłańskie w kościołach wiary chrześcijańskiej. Ogółem ponad 20 tysięcy kobiet sprawuje takie funkcje na całym świecie – przykładowo w luterańskich kościołach Skandynawii kobiety stanowią sporą część duchownych i pełnią czasem ważniejsze funkcje, takie jak biskupstwo czy probostwo. W Kościele Szkocji panuje zasada, że mężczyzna, który sprzeciwia się święceniu kobiet, sam nie może być dopuszczony do stanu duchownego. Pierwszą kobietę w Polsce wyświęcił kościół ewangelicko-metodystyczny w 1972 roku.

Kiedy statystyczna kobieta wymawia prawie 8 tysięcy różnych słów w ciągu dnia, statystyczny mężczyzna posługuje się jedynie połową zasobu słów kobiety. To płeć piękna również przeważa w użyciu znaków niewerbalnych – na jeden dzień przypada mniej więcej 10 tysięcy takich znaków (gesty), a u mężczyzn jest to jedyne 3 tysiące. Kobiety wydają średnio 3 tysiące dźwięków w postaci śmiechu, kichnięcia czy chrząknięcia w ciągu dnia, natomiast mężczyźni zaledwie 2 tysiące.